Super Mario Bros: Η Ταινία (2024)

Ενώ επιδιορθώνουν έναν αγωγό ύδρευσης, δύο υδραυλικοί από το Μπρούκλιν, ο Μάριο και ο αδελφός του, Λουίτζι, μεταφέρονται μέσα από έναν μυστηριώδη σωλήνα σε έναν μαγικό νέο κόσμο. Όταν τα δύο αδέλφια χωριστούν, ο Μάριο ζει μια επική περιπέτεια αναζήτησης του Λουίτζι. Με τη βοήθεια του μανιταριού Τοντ και μετά την εντατική εκπαίδευση στη μάχη με την αρχηγό του Μανιταροβασιλείου πριγκίπισσα Πιτς, ο Μάριο επιστρατεύει τις δικές του δυνάμεις και αναλαμβάνει δράση.

Σκηνοθεσία:

Aaron Horvath

Michael Jelenic

Κύριοι Ρόλοι:

Chris Pratt … Mario (φωνή)

Anya Taylor-Joy … πριγκίπισσα Peach (φωνή)

Keegan-Michael Key … Toad (φωνή)

Charlie Day … Luigi (φωνή)

Jack Black … Bowser (φωνή)

Seth Rogen … Donkey Kong (φωνή)

Fred Armisen … Cranky Kong (φωνή)

Sebastian Maniscalco … επιστάτης Spike (φωνή)

Kevin Michael Richardson … Kamek (φωνή)

Khary Payton … βασιλιάς πιγκουίνος (φωνή)

Eric Bauza … στρατηγόςToad (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Matthew Fogel

Παραγωγή: Christopher Meledandri, Shigeru Miyamoto

Μουσική: Koji Kondo, Brian Tyler

Μοντάζ: Eric E. Osmond

Σκηνικά: Guillaume Aretos

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: The Super Mario Bros. Movie
• Ελληνικός Τίτλος: Super Mario Bros: Η Ταινία

ΆμεσοιΣύνδεσμοι

• Super Mario Bros. (1993)

Σεναριακή Πηγή

• Χαρακτήρες franchise: Mario του Shigeru Miyamoto.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και επιτεύγματος στα ταμεία.

Παραλειπόμενα

• Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
• Το διάσημο βιντεοπαιχνίδι της Nintendo είχε κάνει την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση το 1986 με το άνιμε Super Mario Bros.: The Great Mission to Rescue Princess Peach. Σειρά είχε πάρει το Χόλιγουντ, αυτή τη φορά με ζωντανούς χαρακτήρες και τίτλο Super Mario Bros. (1993). Η ταινία όμως των Rocky Morton και Annabel Jankel είχε υποστεί μια πανωλεθρία τόσο επί των κριτικών (αναφέρεται συχνά ως μία από τις χειρότερες όλων των εποχών), όσο και εισπρακτικά. Παρόλα αυτά, το φιλμ με τους Bob Hoskins, John Leguizamo, Dennis Hopper και Samantha Mathis ανέπτυξε μια cult δυναμική με τα χρόνια.
• Η Nintendo δεν ήθελε να ακούσει πλέον για κινηματογραφικές διασκευές των παιχνιδιών της μετά την αποτυχία της ταινίας του 1993. Σύμφωνα όμως με τον δημιουργό του Μάριο, τον Shigeru Miyamoto, ήταν η Virtual Console του 2006 που έθεσε νέες βάσεις, μια και ενσωματώνονταν σε αυτήν και οι κλασικοί τίτλοι της εταιρίας.
• Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά από το χακάρισμα του 2014 στα email της Sony Pictures, το στούντιο συζητούσε με τον επικεφαλής της TriStar Pictures και της Sony Pictures Animation πάνω στην εξασφάλιση των δικαιωμάτων για μια νέα ταινία Μάριο. Σύμφωνα πάντα με τα email, ακολούθησε ταξίδι του παραγωγού Avi Arad στο Τόκυο, και πράγματι εξασφάλισαν τα κινηματογραφικά δικαιώματα. Το σχέδιο παραδόθηκε στον Genndy Tartakovsky (Ξενοδοχείο για Τέρατα) με σκοπό την παραγωγή 3ών ή 4ων ταινιών… Όταν όμως έγιναν οι δημόσιες αποκαλύψεις του χακαρίσματος, ο Arad τα διέψευσε όλα αυτά, λέγοντας ότι βρίσκονταν ακόμα σε διαπραγματεύσεις.
• Η Nintendo συνεργάζονταν με τα θεματικά πάρκα της Universal, δημιουργώντας το Super Nintendo World. Μέσω αυτού, ο Shigeru Miyamoto και ο Chris Meledandri, ιδρυτής της Universal Pictures’ Illumination, ξεκίνησαν συνομιλίες το 2016 ερχόμενοι τον επόμενο χρόνο σε συμφωνία για μια ταινία με τους αδελφούς Μάριο. Ο τότε πρόεδρος της Nintendo, ο Tatsumi Kimishima, είχε δηλώσει πως ακόμα δεν ήταν έτοιμοι για ανακοινώσεις, ελπίζοντας όμως πως θα μπορούσε να βγει στις αίθουσες το 2020. Τον Ιανουάριο του 2018 ήρθε πράγματι η επίσημη ανακοίνωση, με την Illumination να βάζει το σχέδιο σε άμεση προτεραιότητα, με πιθανή έξοδο εντός του 2022. Το 2021 ανακοινώθηκε ότι το αναλάμβαναν σκηνοθετικά οι δημιουργοί του Teen Titans Go!
• Η αυθεντική φωνή του Μάριο, ο Charles Martinet, είχε δηλώσει πως θα επαναλάμβανε με χαρά τον ρόλο του, αρκεί βέβαια να του το ζητούσαν. Εντέλει, βρίσκεται στο φωνητικό καστ, αλλά όχι ως Μάριο.
• Ο σχεδιασμός του Donkey Kong άλλαξε εδώ για πρώτη φορά μετά το 1994 και το παιχνίδι Donkey Kong Country. Για τη νέα του εικόνα έγινε συνδυασμός μοντέρνων στοιχείων με αυτών που τον πρωτοείδαμε το 1981.
• Το 2021, ο Furukawa δήλωσε πως η Nintendo ήταν προδιαθετημένη να κυκλοφορήσουν και άλλες ταινίες βασισμένες στα παιχνίδια της, αρκεί η συγκεκριμένη να είχε επιτυχία. Άμεσα είχαν γίνει γνωστά σχέδια της Illumination για μια ταινία με τον Donkey Kong, αλλά και διασκευή του παιχνιδιού Luigi’s Mansion.
• Τα κέρδη ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Με κόστος 100 εκατομμύρια δολάρια, τα ταμεία πρόσφεραν στους παραγωγούς 1,36 δις δολάρια.
• Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Κωνσταντίνος Λάγκος (Μάριο), Βασίλης Παπαστάθης (Λουίτζι), Στεφανία Φιλιάδη (πριγκίπισσα Πιτς), Βασίλης Αξιώτης (Μπάουζερ), Θάνος Λέκκας (Τοντ), Δημήτρης Σάρλος (Ντίντι Κονγκ/στρατηγός Κούπα/θείος Τόνι), Μαριάνθη Σοντάκη (Μαμά Μάριο), Βαγγέλης Στρατηγάκος (βασιλιάς πιγκουίνος/θείος Άρθουρ/στρατηγός Τοντ), Βασίλης Μήλιος (Σπάικ), Χρήστος Θάνος (Ντόνκι Κονγκ), Χάρης Γρηγορόπουλος (Κράνκι Κονγκ), Πέτρος Δαμουλής (Κάμεκ/Μπαμπάς Μάριο), Βασίλης Μήλιος (Σπάικ), Ζωή Πετράκη (Λούμαλι), Ιφιγένεια Στάικου, Κωνσταντίνος Ρεπάνης. Σκηνοθετική επιμέλεια: Πέτρος Δαμουλής. Μετάφραση: Ελένη Κουβοπούλου.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Οι Black Hydra συνέθεσαν το ινστρουμένταλ Super Mushroom, που ακούγεται στο κεντρικό trailer, κυκλοφορόντας το και αυτόνομα μέσω του YouTube.
• Το σινγκλ της ταινίας ονομάζεται Peaches, και ερμηνεύεται από τον Jack Black.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 7/4/2023

Η Illumination ως στούντιο έχει και τις καλές της στιγμές, αλλά η κριτική που της έχει ασκηθεί για την ποιότητα της πλειοψηφίας των ταινιών της, που προορίζονται για πιο γρήγορη κατανάλωση σε σύγκριση με μεγαθήρια όπως οι Pixar και Dreamworks, δεν είναι και τόσο άδικη αν θυμηθεί κανείς όλα τα προϊόντα της. Το «Super Mario Bros: Η Ταινία» δυστυχώς επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα, και παρότι σίγουρα δεν περνάει ο μέσος θεατής άσχημα παρακολουθώντας το εν λόγω φιλμ, η όλη αίσθηση είναι ότι οι συντελεστές ποντάρουν όλα τους τα λεφτά στη νοσταλγία του κοινού για τα, ομολογουμένως, εθιστικά παιχνίδια της Nintendo με τους συμπαθέστατους υδραυλικούς, με την όποια δημιουργικότητα να πέφτει τουλάχιστον σε τριτοτέταρτη μοίρα.

Με αυτό το δεδομένο κατά νου, δεν αποτελεί έκπληξη το ότι η πλοκή είναι άκρως προσχηματική, μια αφορμή για να γεμίζει η οθόνη από αναφορές για τους φαν του σύμπαντος του Mario που συσσωρεύονται σε υπερβολικό βαθμό από ένα σημείο κι έπειτα και δεν θα συγκινήσουν τους μη μυημένους, και το σύμπαν που δημιουργείται έχει κανόνες που «ξεχειλώνουν» με το παραμικρό προκειμένου να εξυπηρετηθεί μια προκάτ σεναριακή δομή. Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί και κάτι σημαντικό ως προς τα «κόκκινα σημαιάκια» της Illumination. Δεν είναι καθόλου κακό ένα animation να ασπάζεται μη ενοχικά μια αθώα παιδικότητα στην αισθητική του και στο ύφος του. Το παιδιάστικο είναι αυτό που πρέπει να αποφεύγεται, και αυτό αφορά κυρίως ένα περιεχόμενο και νοήματα που διακρίνονται από μια κακώς εννοούμενη ανωριμότητα. Είναι μια παγίδα στην οποία πέφτει συχνά το συγκεκριμένο στούντιο και συμβαίνει κι εδώ, όχι όμως από λάθος, αλλά από ψυχρούς υπολογισμούς με εμπορικά κίνητρα. Κοινώς, σε ένα προϊόν που βασίζεται σε ένα μη κινηματογραφικό brand name δεκαετιών, σημασία έχει το εύπεπτο και όχι ένα πιθανό δίδαγμα με αξία για ένα μικρότερο σε ηλικία κοινό…

Ίσως βέβαια να είναι και λίγο άδικο να αντιμετωπιστεί με τόση αυστηρότητα ένα φιλμ με τόσο συγκεκριμένα όρια και προθέσεις, και για να λέγονται όλα, στο πεδίο της καθαρόαιμης διασκέδασης υπάρχουν «δωράκια». Το χιούμορ είναι αρκετά χαριτωμένο (όταν δεν το παρακάνει με το σλάπστικ στοιχείο) και αποσπά το γέλιο, με τον χαρακτήρα του Bowser ειδικά να έχει τις πιο απολαυστικές ατάκες. Οι ρυθμοί της δράσης από το δεύτερο μισό και μετά τρέχουν, καθιστώντας έτσι τη θέαση αρκετά ευχάριστη. Οι μεγαλύτεροι ηλικιακά θεατές θα αναγνωρίσουν και κάποιες παιχνιδιάρικες κινηματογραφόφιλες αναφορές, από το «Εξολοθρευτής 2: Μέρα Κρίσης» μέχρι τον «Μονομάχο».

Για μια χαλαρή παρακολούθηση το όλο πακέτο δεν είναι μια κακή επιλογή, αλλά είναι φανερό σε όλη τη διάρκεια ότι όλα τα συστατικά έχουν μπει με τη νοοτροπία της βιομηχανικής παραγωγής, κάτι που αναπόφευκτα δίνει μια λιγότερο πηγαία αίσθηση στην ψυχαγωγική αξία που εντοπίζεται. Ναι, η ώρα περνάει, αλλά ακόμη και οι ανήλικοι σινεφίλ μετά τους τίτλους τέλους ενδέχεται να θυμούνται ελάχιστα πράγματα από όσα προηγήθηκαν. Κι επειδή σκέψεις για σίκουελ σίγουρα θα υπάρχουν (το μαρτυρά άλλωστε και η τελευταία σκηνή), είναι κάπως προβληματικό το ότι μια ταινία που δυνητικά θα αποτελέσει τη βάση ενός ολόκληρου σύμπαντος, ανάλογα με την πορεία στα ταμεία, ελάχιστα ανοίγει την όρεξη για μελλοντικές περιπέτειες με τις ίδιες φιγούρες…

Βαθμολογία: